حسد مایه کفر است. بنى اسرائیل آرزو داشتند پیامبر موعود از نژاد آنان باشد و چون به آرزوى خود نرسیدند، حسادت ورزیده و کافر شدند پس می توان نتیجه گرفت نارضایتى انسان ها، تأثیرى در مقدرات حکیمانه خداوند ندارد. خدا بهتر مى‏داند که رسالت خود را به عهده چه کسى بگذارد.

 

 

حسد مایه کفر است

بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُوا بِما أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیاً أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ فَبا?ُ بِغَضَبٍ عَلى‏ غَضَبٍ وَ لِلْکافِرِینَ عَذابٌ مُهِینٌ(بقره/ 90)؛ چه بد است آنچه که خویشتن را به آن بفروختند، که از روى حسد، به آیاتى که خدا فرستاده بود کافر شدند (و گفتند:) که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد، (آیاتش را) نازل مى‏کند. پس به قهر پى در پى الهى گرفتار شدند و براى کافران، مجازاتى خوار کننده است.

در این آیه، علّت کفر یهودیان به پیامبر اسلام صلى اللَّه علیه و آله بیان شده است. آنها حسادت مى‏ورزیدند که چرا بر یکى از افراد بنى اسرائیل، وحى نازل نشده است و این حسادت و کفرورزى، بهاى بدى بود که خود را بدان فروختند.