امشب حـــرم خــــدا حــــرم شد        از مقـــــدم یار محتــــــرم شـــــد

کعبه شده است محو و مدهـوش          دیوار ز هـــــم گشـــــــوده آغوش

در زمزمــــــه‌های آب زمـــــــــزم         آوای علی علیست هــــــــــر دم

درخت را دیده‏ای که چگونه در پس حلول بهار، شکوفه‏دار شدن را تجربه می‏کند؟

قنات را دیده‏ای که با چه اشتیاقی، لحظه تموّج آب را در دل خویش، به رخ کویر می‏کشد؟

کعبه نیز همین‏گونه، مباهات رویش تو را بر جهان فریاد می‏زند.

این کعبه نیست که شکافته می‏شود تا شکفتن تو را لمس کرده باشد؛ این آغوش خداست که برای تحویل دادن تو به آفرینش خویش، گشوده شده است.