بدعت آشکار و جدید وهابیان

مخالفت با وهابیت با برگزاری مراسم جشن میلاد پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)

16/11/1390

کوردلان وهابی که یادآوری مجد و عظمت پیامبر رحمت، محمد بن عبدالله(صلی الله علیه و آله) و سایر پیامبران و اولیاء و بزرگان دین را تحمل نمی‌کنند، با برگزاری مراسم بزرگداشت برای آن وجود سراسر نور، که در قالب جشنهای میلاد آن حضرت انجام می‌پذیرد، مخالفت می‌ورزند، گویی آنان دشمن بزرگان دین و اولیای الهی هستند.

این در حالی است که اهل سنت بر خلاف این فرقة گمراه، جشن میلاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را برگزار کرده و در آن از فضائل و مناقب آن بزرگوار سخن می‌گویند.

وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إِلاَّ إِبْلِیسَ أَبَى وَاسْتَکْبَرَ وَکَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ (34)

شیطان از سجده بر حضرت آدم (علیه‌السلام) خودداری کرد و خداوند متعال او را کافر نامید.

بنابراین، وهابیت، دینی شیطانی است. شیطان حاضر شد به خدا سجده کند

اما حاضر نشد به امر خدا، به آدم‌ (علیه‌السلام) سجده کند.

برگزاری مجالس بزرگداشت اولیای خدا

یکی از عوامل مهمی که در تقویت ایمان و تثبیت ارزش‌های معنوی و بنیادهای اخلاقی ، نقش تعیین کننده‌ای دارد، یادآوری خاطره انبیا، اولیا، شهدا، صدیقین و رهروان راستین مکتب انبیا است .

با توجه به مجموع آیات و احادیثی که نقل خواهیم کرد، یادآوری انبیا و اولیا و صلحا، مرضی خدا و مطلوب شرع و نوعی عبادت است و هر چه بهتر و بیشتر انجام گیرد، مطلوب تر است . یکی از راه‌های مناسب برای یادآوری آنها ، گرامی داشت سال روز تولد یا وفات آنهاست که با تشکیل مجالس و محافل و اظهار شادمانی در روز تولد و سوگواری در روز وفات آنها و ذکر فضایل و مناقب آنها صورت می گیرد.

این مجالس، فرصت خوبی برای اظهار قدردانی و حق‌شناسی از کسانی است که عمر خود را در راه هدایت و ارشاد مردم به سوی دین خدا صرف کردند و در جهت اعتلای کلمه توحید کوشیدند. انسان‌های بزرگی که همه خداپرستان و مؤمنان در طول تاریخ، در یادگیری احکام شرع و معارف الهی، وامدار آنها هستند.

در تفسیر در المنثور از مشهورترین تفاسیر اهل سنت، در ذیل آیه  "قل بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا" (یونس؛ 58)

حدیثی از ابن عباس نقل شده که بر مبنای آن، فضل خدا به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و رحمت خدا به علی بن ابیطالب (علیه‌السلام) تفسیر شده است. بنابراین شادی برای نعمت وجود آنان از بهترین اعمال عبادی و مورد تأکید قرآن کریم است.

یادآوری مراتب ایمان و تقوا و جهاد و فداکاری اولیای خدا و این که آنها چگونه با کوشش و تلاش در راه خدا به مقام قرب الهی رسیده‌اند و از گروه هدایت یافتگان شده‌اند ، انگیزه نیرومندی است که انسان را در جهت اقتدا به آنها، یاری می دهد :

أُولئِکَ الَّذِینَ هَدَی اللهُ فَبِهُداهُمُ اقْتَدِهْ. (انعام؛ 90)

آنها ( پیامبران ) کسانی هستند که خدا هدایتشان کرده است پس به هدایت آنها اقتدا کن.

یادآوری انبیا و اولیای الهی که در قرآن کریم در موارد متعددی مورد تأکید قرار گرفته است، باعث صفای قلب و تقویت ایمان است. در واقع زنده نگه داشتن یاد آنها، احترام به کرامت های انسانی و ارزش های معنوی است و بدین وسیله راه و روش آنها در مبارزه با شرک و ظلم و جهل و دعوت به توحید و عدل و فضایل اخلاقی ، احیا می شود ؛ زیرا آنها همواره پاسداران این ارزش ها و منادیان حق و حقیقت بوده‌اند .

بنابراین ما باید همیشه به یاد آنها باشیم و به خصوص در روزهای معینی که به نحوی مربوط به آنها می شود مانند روز تولد یا وفات آنها، یادشان را گرامی بداریم و با تشکیل مجالس و محافل به ذکر مناقب و اوصاف آنها بپردازیم و با آنها و راهی که دنبال می کردند، تجدید پیمان کنیم .

بزرگداشت انبیاء و اولیاء در قرآن کریم

آیه اول : یادآوری روزهای خدا

خداوند به حضرت موسی دستور می دهد که روزهای خدا را به یاد قوم بنی اسرائیل بیندازد و توجه آنها را به آن روزها جلب کند :

وَلَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسی بِآیاتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ و َذَکِّرْهُمْ بِأَیامِ اللهِ .  (ابراهیم؛ 5)

بنا براین یادآوری روزهایی که در آن حوادث مهمی رخ داده ، یکی از مأموریت‌های پیامبران است و باید انسانها را به یاد ایام الله بیندازند تا آنها از آثار تربیتی این یادآوری بهره مند گردند.

آیه دوم – عید، سنتی الهی

حضرت مسیح (ع)  از خداوند بزرگ مائده آسمانی می‏طلبد و روز نزول آن را روز عید معرفی می‏کند و می‏فرماید:

 رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَینا مائدَةً مَنَ السَّماءِ تَکُونُ لَنا عیداً لِأوََّلِنا وَآخِرنا وَآیةً مِنْکَ وَارْزُقْنا وَاَنْتَ خَیرُ الرَّازِقِینَ (مائدة؛ 114) .

 پروردگارا مائده‏ای از آسمان بر ما بفرست تا عیدی برای اول و آخر ما و نشانه‏ای از تو باشد. به ما روزی رسان، تو بهترین روزی دهندگانی.

بنابراین روزهای خاصی که آیات الهی در آنها آشکار می‌گردد،  برای مسلمین عید است و یکی از بزرگترین این اعیاد، روز ولادت بزرگترین آیت الهی یعنی وجود گرامی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) است.

 

آیه سوم – شکر نعمت

... لَئِن شَکَرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ... (ابراهیم؛ 7)

اگر سپاسگزارى کنید [نعمت] شما را افزون خواهم کرد.

برگزاری مراسم جشن میلاد، شکر بزرگترین نعمت الهی یعنی وجود مبارک پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است. شکر در فرهنگ اسلام عملی ممدوح و مورد تأکید قرآن و روایات است و برگزاری جشن در جهت شکرگزاری از الطاف الهی است. بر مبنای آیه شریفه شکر نعمت باعث افزایش نعمات و الطاف الهی خواهد شد و این آرزوی هر انسان با ایمان است.

آیه چهارم – تکریم پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)

قرآن مجید بر کسانی که پیامبر اسلام را گرامی می‏دارند ارج می‏گزارد و می‏فرماید:

 فَالَّذینَ آمَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَبَعُوا النُّورَ الَّذِی اُنزِلَ مَعَهُ اُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ . (اعراف؛ 157)

 آنان که به پیامبر ایمان آوردند و او را گرامی داشته، یاریش کردند و از نوری که (قرآن) به او فرستاده شده است پیروی کنند، رستگارانند.

قطعاً جمله عزَّروه که به معنای تعظیم و تکریم است، مختص زمان پیامبر نیست و آن حضرت، پیوسته باید مورد احترام و تعظیم باشند.

آیه پنجم -  مودت و دوستی با خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)

قل لا أسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی. (شوری؛ 22)

شکی نیست که مودّت ذوی القربی، یکی از فرائض اسلامی است که قرآن با صراحت ما را به آن دعوت نموده است. حال اگر کسی بخواهد به این فریضه مذهبی، پس از چهارده قرن، عمل کند راه آن چیست؟ آیا جز این است که در روزهای شادمانی آنان، شادمان و در ایام غم و اندوه آنان اندوهناک گردد؟

اگر برای ابراز خرسندی خود مجلسی بر پا نماید که در آن محفل، تاریخ زندگی و فداکاری‏های آنان را بازگو کند و یا مظلومیت و محرومیت آنان را از حقوق حقه خویش بیان نماید، جز ابراز علاقه و اظهار مودّت به ذوی القربی کار دیگری انجام داده است. مگر این که وهابی بدعت گزار بگوید: باید مودت و محبت در سینه‏ها حبس ومکتوم گردد و هیچ کس حق اظهار مودت و ابراز آن را ندارد.

 

آیه ششم  -  ترفیع نام پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)

قرآن می‏فرماید: وَ رَفَعْنا لَکَ ذِکْرَک (انشراح؛ 4)  و نامت را برای تو بلند گردانیدیم.

آیا ترتیب مجالس جشن در روز میلاد مسعود پیامبر گرامی، جز بالا بردن نام و نشان و آوازه او، نتیجه‏ای دارد؟ چرا ما در این مورد از قرآن پیروی نکنیم، مگر قرآن برای ما اسوه و الگو نیست؟

آیه هفتم – بزرگداشت شعائر الهی

خداوند متعال می‌فرماید:

ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ  (حج؛ 32)

این است [فرایض خدا] و هر کس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت آن [حاکى] از تقوای دلهاست.

هر عملی که مردم را به سوی خدا و دینش رهنمون و یادآوری کند، جزء شعائر الهی است که یکی از آنها برپائی مراسم جشن مولودی برای انبیا و اوصیا است که در آن مردم با ذکر فضایل و کمالات آنها، به خداوند متعال نزدیک می‌شوند و زمینه‌های تقوا در جامعه گسترش می‌یاد.

آیه هشتم – شادمانی برای فضل و رحمت الهی

قل بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا (یونس؛ 58)

بگو به فضل و رحمت خداوند، شادمان شوید.

از این آیه استفاده می‌شود که برای فضل و رحمت الهی باید شادمان بود و این شادمانی در مسیر ایمان و تقواست.

در تفسیر در المنثور از مشهورترین تفاسیر اهل سنت، در ذیل آیه، حدیثی از ابن عباس نقل شده که بر مبنای آن، فضل خدا به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و رحمت خدا به علی بن ابیطالب (علیه‌السلام) تفسیر شده است.

در آیه‌ای دیگر، قرآن کریم در شأن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: و ما ارسلناک الا رحمة للعالمین (انبیاء؛ 107) ما تو را رحمتی برای همه عالمیان فرستادیم. بنابراین برای نعمت وجود آن رحمت بزرگ الهی باید شادمان بود و با برگزاری مراسم جشن بر آن شادمانی و سرور افزود. شادمانی که خود نشانه ایمان و بندگی خداست.

برخی از روایات اهل سنت:

-1- همانا از رسول خدا در مورد علت استحباب روزه روز دوشنبه سؤال شد، فرمود: بدان جهت است که من در آن روز متولد شده و در آن روز بر من قرآن نازل گشت. (صحیح مسلم، ج 2، ص 819)

-2- پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)  می‌فرماید:  اذکروا محاسن موتاکم. خوبی های مردگان خود را بیان کنید  . (سنن ترمذی : ج 3، ص 339)

-3- عن معاذ؛  قال رسول الله  (صلّی الله علیه وآله):   ذکر الأنبیاء عبادة وذکر الصالحین کفارة وذکر الموت صدقة . 

معاذ از پیامبر  صلّی الله علیه وآله  نقل می کند که فرمود:  یادآوری انبیاء، عبادت است و یادآوری بندگان صالح، کفاره گناهان است و یادآوری مرگ، صدقه است  . (کنز العمال؛ ج 11، ص 477  (

برخی از فوائد برپائی مراسم جشن

منابع و مآخذ:

بزرگداشت یاد انبیاء و بندگان صالح خدا؛ سید مرتضی عسکری

آئین وهابیت؛ جعفر سبحانی

درسهائی در نقد وهابیت؛ نجم الدین طبسی

برپائی مراسم جشن و عزا؛ علی اصغر رضوانی

بزرگداشت اولیای خدا؛ یعقوب جعفری